Si a comunidade galega é terra de frondosos camiños, A Cañiza non se queda á zaga. Por ser zona de interior, lugar de paso, de tránsito desde a meseta ata o litoral, sempre contou con importantes viales que co paso do tempo, o progreso e o advenimiento das novas infraestructuras terrestres, que esixían acurtar distancias e eliminar accidentes orográficos no seu percorrido, relegaron a estes carreiros a un segundo plano, quedando na maioría dos casos cubertos polo esquecemento.
A Cañiza: un percorrido polos seus sendeiros
Para camiñar, Galicia. A súa xeografía xa desde outrora estivo vertebrada por infinidade de camiños, carreiros e vías de comunicación hoxe recuperadas e rehabilitadas grazas ao empuxe que nas últimas dúas décadas alcanzaron o turismo rural e o chamado turismo verde.
Alternativas de lecer que propiciaron que estes viales cargados de historia, da nosa historia máis próxima, volvan ser en boa parte transitables.
E si a comunidade galega é terra de frondosos camiños, A Cañiza non se queda á zaga. Por ser zona de interior, lugar de paso, de tránsito desde a meseta ata o litoral, sempre contou con importantes viales que co paso do tempo, o progreso e o advenimiento das novas infraestructuras terrestres, que esixían acurtar distancias e eliminar accidentes orográficos no seu percorrido, relegaron a estes carreiros a un segundo plano, quedando na maioría dos casos cubertos polo esquecemento.
A recuperación dalgúns tramos destes viales deu orixe ao que hoxe coñecemos como rutas de senderismo.
Estas rutas ademais de concibirse como unha alternativa máis para gozar do turismo no medio rural, convertéronse tamén nunha boa fonte de coñecemento que permite, aos lugareños, reconciliarse co pasado e comprender mellor a idiosincrasia de cada zona. Para os foráneos, os carreiros transfórmanse á súa vez nun escaparate de costumes, paisaxes e arquitectura popular.
A tradición oral permitiu que estas rutas non quedasen confinadas no pasado. Noutros casos as veredas eran de tal prestixio e renombre que os seus tramos volvéronse a trazar co aval de numerosa documentación. A comarca do Paradanta acolle infinidade de carreiros e A Cañiza é un vivo exemplo. Non todos están recuperados. Pero nos últimos anos fíxose un verdadeiro esforzo por sacalos á luz.
As orixes destes carreiros non son coincidentes no tempo e as circunstancias que motivaron a súa andadura tampouco, con todo convergen noutros aspectos compartindo idénticas paisaxes, acubillando nas súas beiras cruceiros, molinos de auga, levadas, hórreos, petos de ánimas, pontes, todos eles elementos típicos da arquitectura popular galega e por suposto todos están condicionados polo máis importante dos elementos: A auga conducida a través dos ríos, manantiales, regatos, embalses e que impregna todo o que rega en fonte de beleza co encanto engadido de cada estación.
En canto ao senderismo, si en algo coinciden os seus afeccionados é en resaltar o acougo e solaz que aporta o camiñar sen présas, sen ir a contrarreloj, co único obxectivo de penetrarse na biodiversidade paisajística e gozar a través da observación pausada, apreciando o detalle e o aparentemente insignificante, desinhibiendo por uns instantes ou por unhas horas os pensamentos. Leste reencontro coa natureza tamén serve para evadirse do ajetreo da vida diaria e como terapia contra o stress.
Por todo iso, desde A Cañiza, alentámosvos a que vos penetredes nas nosas rutas para coñecer mellor esta bela vila acubillada entre dúas montañas: o monte Pedroso e o monte Paradanta.
Recomendaciones á hora de iniciar unha ruta:
É conveniente informarse adecuadamente antes de emprender unha marcha. Nas oficinas do Concello pódenvos asesorar sobre os trazados, tempos de percorrido e singularidades de cada unha delas ( teléfono 986 65 10 00).
O idóneo é ir acompañado de guías ou monitores que coñezan ben cada zona, sobre todo si falamos de senderistas menores de idade.
Tamén é recomendable camiñar durante a mañá ou a primeira hora da tarde, evitando a noite e as estacións máis propicias son a primavera, o verán e o outono porque a climatología no inverno é especialmente dura coa zona provocando que en moitos tramos o camiño vólvase intransitable polo desprendimiento de terras e pedras ou a caída de ramas e árbores.